گور ايراني زيرگونه اي از گورخر آسيايي است كه به صورت اندميك در دشت ها و تپه ماهورهاي زيستگاههاي بياباني و استپي ايران زندگي مي كند. اين زير گونه از سوي اتحاديه جهاني حفاظت از طبيعت و منابع طبيعي به عنوان گونه اي در آستانه انقراض معرفي شده است. به همين دليل داشتن اطلاعات كاملي از اندازه جمعيت و نيازهاي زيستگاهي اين گونه به منظور تدوين سياست هاي مديريتي براي حفاظت از آن امري اجتناب ناپذير است. در اين پژوهش برآورد تراكم و فراواني با استفاده از روش ترانسكت خطي و انتخاب زيستگاه فصلي گورخر ايراني با استفاده از روش شمارش گروههاي سرگين در پارك ملي قطرويه بررسي گرديد. اختلاف معني داري در ميزان استفاده از جوامع گياهي در فصول پائيز، زمستان و بهار مشاهده نشد اما در فصل تابستان گورها از جامعه درمنه دشتي به طور معني داري بيش از جامعه قيچ-درمنه استفاده كردند. نتايج مدل رگرسيون خطي ميان تراكم گروههاي سرگين و برخي از متغيرهاي زيستگاهي (گياهي و خاكي) نشان داد. كه فراواني نسبي گور ايراني به طور معني داري با حضور گياه قيچ و فاصله از آبشخور مرتبط است...