رويارويي با نيازهاي عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع براي نسل آينده مستلزم راهكارهاي جديد در عرصه هاي مختلف از جمله ساخت و ساز است. معماري سبز تجلي مفهوم توسعه پايدار در معماري و شهرسازي است. امروزه با استفاده از منابع انرژي تجديدپذير، تاسيسات استاندارد براي صرفه جويي در مصرف آب، احداث ساختمان هاي بادوام، حمل و نقل سالم و چرخه بازيافت پسماند، حداقل آسيب به محيط زيست وارد مي شود. معماري سبز در ايران سابقه اي كهن دارد و ايرانيان با بهره گيري هوشمندانه از انرژي هاي طبيعي و مصالح بومي، بناها و شهرهاي سبز ايجاد كرده اند. در معماري معاصر ايران به بهينه سازي مصرف انرژي، هماهنگي با اقليم و توليد حداقل آلودگي و ضايعات توجه چنداني نمي شود. اين درحالي است كه با استفاده صحيح از مصالح و دانش بومي و تلفيق آنها با فناوري هاي جديد و بهره گيري از تجربيات متخصصين درموضوع انرژي پاك مي توان عناصر معماري سبز را دوباره در كشور احيا نمود.